Na marginesie wizytacji kanonicznej.

Nie jestem typem człowieka stadnego, niespecjalnie pociągają mnie „uroczyste uroczystości”, wizyty pełne okolicznościowej celebry i wzniosłych słów „ku czci”, nie lubię uczestniczyć tam, gdzie muszę mieć garnitur i – koniecznie – krawat. Może dlatego, że pamiętam tzw. „wizyty gospodarskie” z minionej epoki, ale także z ostatniego czasu, wyreżyserowane i przygotowane w każdym szczególe, w których czasami jakiś „paprykarz” ze swoim problemem jest jak puszczenie bąka w towarzystwie.

Mógłbym nawet powiedzieć, że w kraju, w którym wyższego rangą wita się w każdym powiecie  jak czynownika  czternastego stopnia w carskiej Rosji, ja jestem antysystemowy.